Έτσι ξεκίνησε το υπέροχο ταξίδι Προσφοράς κι Αλληλεγγύης του Συλλόγου Αιμοδοσίας Τρικάλων

Ήταν μια σπίθα στην αρχή.

Και έτσι σαν σήμερα, ξεκίνησε το υπέροχο ταξίδι προσφοράς και αλληλεγγύης του Συλλόγου Αιμοδοσίας Τρικάλων. 

Μια Κυριακή, 18 Απριλίου 2010, όταν και πριν καλά καλά εγκριθεί το καταστατικό του Συλλόγου, με σύνθημα ‘’κάθε σπίτι κι ένας αιμοδότης’’ διοργανώσαμε την 1η Εθελοντική Αιμοδοσία σε συνεργασία με το Νοσοκομείο Βέροιας. 

 

Σαν χτες. Προετοιμασία για να είναι όλα έτοιμα, ενθουσιασμός για το καινούργιο αλλά και αγωνία αν θα υπάρξει ανταπόκριση, νευρικότητα κάποιες στιγμές, συγκρατημένη αισιοδοξία και στο τέλος έντονα συναισθήματα χαράς και ικανοποίησης από την μεγάλη προσέλευση των συμπολιτών μας.

Πέρασαν κιόλας 13 χρόνια. Και μετά από 40 Εθελοντικές Αιμοδοσίες, όλοι οι συντελεστές της δημιουργίας αυτού του Συλλόγου και τα νεώτερα παιδιά που ανέλαβαν από το 2015 και συνεχίζουν με ζήλο και μεράκι, νοιώθουμε ιδιαίτερη χαρά για την πορεία του Συλλόγου και απέραντη ευγνωμοσύνη για όλους αυτούς που με ευαισθησία και προθυμία ανταποκρίνονται σ' αυτή την κορυφαία πράξη Ανθρωπιάς και Αλληλεγγύης. Ανταπόκριση σε κάθε κάλεσμα, ώστε ο τόπος μας να είναι πάντα αυτάρκης σε αίμα και να μη βρεθεί κανένας συντοπίτης μας στη δύσκολη θέση να ψάχνει για αίμα όταν χρειαστεί.

Και σ’ αυτή την εποχή των πολλαπλών κρίσεων και με το χωριό συνεχώς (όπως όλοι ομολογούν) να ‘’φθίνει’’ και να ‘’μαραζώνει’’, ίσως είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν κι άλλες Συλλογικότητες, ώστε να διατηρούμε όσο το δυνατόν πιο ισχυρό κοινωνικό πυρήνα προς όφελος της τοπικής μας κοινωνίας. 

 

(Αφιερωμένη η ανάρτηση για τα 13 χρόνια του Συλλόγου, σε όλους του Εθελοντές Αιμοδότες, σε όλους και όλες (και είναι πολλοί) που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο χτίσιμο του Συλλόγου Αιμοδοσίας, αλλά και σε όλους και όλες που είτε για λόγους υγείας, είτε λόγω ηλικίας, δεν μπορούν πια να αιμοδοτήσουν). 

Και βέβαια στη μνήμη των τριών (εκ των 29) Ιδρυτικών μελών του Συλλόγου που ‘’έφυγαν’’ νωρίς. Των αγαπημένων φίλων και συμμαθητών μας, του Στέλιου, του Δήμου και του Τάκη, που πορευτήκαμε μαζί πολλά πολλά χρόνια).

 

(φωτογραφίες με τους συμμαθητές μου κάποια χρόνια πριν)