Ο παπα-Θωμας Κολυβόπουλος

Στην είσοδο του Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Τρικάλων (στο γραφείο), δεσπόζει η βιβλική και σεβάσμια μορφή του. Είδα τη φωτογραφία χτες, λειτούργησε συγκινησιακά, κάπως νοσταλγικά, τη φωτογράφησα, έκανα μια βόλτα στο αρχείο μου και

από τα λίγα που θυμάμαι και από όσα μου είχε πει ο (τότε ψάλτης της εκκλησίας) πατέρας μου, αλλά και από όσα κατά καιρούς μου έχουν αφηγηθεί οι παλαιότεροι,

ένα μικρό αφιέρωμα με πολύ σεβασμό, αναγνωρίζοντας έτσι και τιμώντας στο ελάχιστο τον Ιερέα και Άνθρωπο.

Ο Παπά-Θωμάς Κολυβόπουλος, ο ιερέας των παιδικών και μαθητικών μας χρόνων (για εμάς τους μεγαλύτερους), ο σεβάσμιος κληρικός που τίμησε το χωριό μας με την ιερατική του διακονία για ένα μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα. 

 

Γεννήθηκε το 1902 στον Πλάτανο Ημαθίας. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο της Χαλάστρας και το 1936 έγινε ιερέας. Το 1938 έγινε εφημέριος στα Τρίκαλα και την επόμενη χρονιά, το 1939, ξεκίνησε τις διαδικασίες για την ανέγερση ενός νέου μεγάλου Ναού. Έτσι με τη συνδρομή όλων των κατοίκων, οι οποίοι συμμετείχαν με πολύ ενθουσιασμό και με κάθε τρόπο στις εργασίες, θεμελιώθηκε το ίδιο έτος ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Τρικάλων.

Το 1940 όμως, με την κήρυξη του πολέμου, σταμάτησε η ανέγερση του Ναού και συνεχίστηκε πάλι από τον ίδιο 12 χρόνια αργότερα, το 1952. Μέσα από πάρα πολλές δυσκολίες, η ανέγερση ολοκληρώθηκε και αφού εξοπλίστηκε εσωτερικά με τα απαραίτητα, ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ λειτούργησε για πρώτη φορά το Πάσχα του 1957.

Η υπηρεσία του στην ενορία μας είναι συνδεδεμένη με μεγάλο και αξιόλογο πνευματικό και κοινωνικό έργο. Με την απλότητα, τη μειλιχιότητα, την ταπεινότητα, το ήθος και την πάντα καλή του διάθεση προς τους ενορίτες του, ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο εκκλησίασμά του και σε όλους τους συγχωριανούς εκείνα τα χρόνια. 

Σε εποχές πολύ δύσκολες και σε δεκαετίες δραματικές (φτώχεια, πόλεμος, κατοχή, εμφύλιος, μετανάστευση), ήταν από τους βασικούς στυλοβάτες του χωριού μας, αφού - πέρα από τα ιερατικά του καθήκοντα - με τον σεβασμό που ενέπνεε και με το βάρος της επιρροής του, πολύ θετικός, σημαντικός και καθοριστικός ήταν πάντα ο ρόλος του σε ΟΛΕΣ τις εκφάνσεις της ζωής του χωριού.

Ένας ξεχωριστός Ιερέας και Άνθρωπος, σύμβολο Αγάπης και Ενότητας, που άφησε – όπως όλοι ομολογούν - ισχυρό και ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στη μικρή μας κοινωνία.

Απεβίωσε στις 6 Φεβρουαρίου 1975 σε ηλικία 73 ετών. 

 

 

(φωτογραφίες από γυμναστικές επιδείξεις, από επίσκεψη Υπουργού το 1964 στο χωριό, από δεξίωση, από επιμνημόσυνη δέηση σε Εθνική γιορτή)